Wat is dat toch met al die in slaap vallende goden vandaag de dag? In lang vervlogen tijden was het gemiddelde pantheon aanzienlijk actiever, als we al die mythologische verhalen mogen geloven, die vol zitten met rondreizende, knokkende en aardse schoonheden verleidende bovennatuurlijke wezens. Maar sinds het begin van de twintigste eeuw lijkt de klad er behoorlijk in te zitten. Als je een beetje bekend bent met het Lovecraftiaanse oeuvre, bijvoorbeeld, dan weet je dat de angstaanjagende en waanzin brengende Oudere God Cthulhu al eeuwenlang sluimert onder het zeewater, alwaar hij zijn gruwelijke dromen van algehele vernietiging droomt. En, ja hoor! Nu komen we in het indrukwekkende en zeer omvangrijke avonturenspel van Ryan Laukat van Red Raven Games alwéér zo’n stelletje in slaap gesukkelde hogere machten tegen. Geheel toepasselijk heeft Laukat zijn meesterwerk dan ook de titel Sleeping Gods meegegeven.
Meesterwerk, zei je?
Jazeker, want dat is het. Misschien niet door en door perfect, en zeker niet voor elk spelerstype weggelegd, maar onmiskenbaar getuigend van een enorme ambitie om een werkelijk onvergetelijke spelervaring neer te zetten.
Sleeping Gods is prachtig qua vormgeving (Laukat is naast de bedenker en medeauteur ook nog eens de illustrator van het spel) en ronduit imponerend voor wat betreft de verhaalrijke reikwijdte (in het basisspel zijn er meer dan 140 plaatsen om te bezoeken, 54 Gebeurteniskaarten, 180 Queestekaarten, 90 Avonturenkaarten en ook nog eens 78 verschillende vijanden).
Dat alles bij elkaar levert onmiskenbaar ontzettend veel speelplezier op in deze, ja, hoe zullen we het eens noemen … interactieve avonturenroman? Het is weliswaar een bordspel, maar dan wel inclusief een lijvig boek met meeslepende verhalen, een atlas met zeekaarten en landmassa’s, en stapels en stapels kaarten met specifieke gebeurtenissen en missies. Dat alles stelt je als speler(s) in de gelegenheid stelt om in een gigantische fantasiewereld je eigen avontuurlijke paden te kiezen (voor de videogamers onder ons, zeg maar: een Fantasy, Open World, Non-Linear, Sandbox game, met heel veel RPG-elementen).
En wat een wereld hebben de spellenmakers van Red Raven ervan weten te maken, beste bordspelliefhebbers! Voordat je er erg in hebt, word je volledig meegezogen in het geloofwaardige en tot in de details uitgewerkte fictionele universum.
En dat ‘meezuigen’ kun je in dit geval welhaast letterlijk nemen. Aan het begin van het verhaal bevind je je namelijk nog wel in min of meer bekende contreien (er is in de introductietekst sprake van o.a. Tokio en New York), maar van het ene op het andere moment wordt je complete stoomschip, de SS Manticore, inclusief kapitein Sofi Odessa en haar scheepsbemensing, op magische wijze overgeheveld naar … ja, waar naartoe eigenlijk?
Waar zijn we in slapende-godennaam met z’n allen beland?! Een parallelle dimensie? Een andere planeet? Een volledig ander universum? De enige concrete aanwijzing die we in het begin krijgen is dat de sterrenhemel niet meer dezelfde is. En dat we weliswaar nog over de golven varen, maar dat de zee aangeduid wordt als The Wandering Sea (en da’s welbeschouwd ook weer eens wat anders: als avonturiers niet alleen zelf rondzwerven op de veelal woeste baren, maar tot je verbijstering moeten constateren dat het blijkbaar de zee zélf is die ronddwaalt (!)).
Oei. Het is weer eventjes oppassen geblazen, merk ik wel. Het blijft in dit soort spelbesprekingen namelijk altijd verleidelijk om verhaaltechnische hoogstandjes te gaan onthullen, en ik was in de voorgaande alinea’s alweer aardig op weg om dat te doen. Mijn oprechte verontschuldigingen: ik zal toch echt mijn best moeten doen om mezelf te weerhouden van het weggeven van narratieve verrassingen …
Maar goed: wat een heerlijk spel is dit! Je kunt jezelf er met huid en haar aan overleveren en van top tot teen in onderdompelen. Het gevoel dat je op een avontuurlijke ontdekkingsreis in een mystieke en exotische wereld bent is, vooral in het begin, echt overweldigend. Je waant je een soort van Indiana Jones, of een Lara Croft, die jungles en andere uiterst gevaarlijke biotopen moet doorkruisen, naarstig op zoek naar aanwijzingen en kostbare artefacten, of simpelweg een flinke stapel gouden munten, of, niet te vergeten, broodnodig proviand, terwijl je geen flauw benul hebt wat voor akelige scherpgetande monstruositeiten je verderop op het bochtige pad nu weer eens zouden kunnen bespringen.
Het ultieme doel van het spel is om een bepaald aantal zogeheten Totems te vinden, waarmee je in staat zult zijn om de goden wakker te schudden uit hun al veel te lang durende schoonheidsslaapjes, in de hoop dat ze jou, je schip en wat er (na al die levensgevaarlijke omzwervingen) nog over is van je crew weer terug zullen zenden naar je eigen, vertrouwde plekje in het, blijkbaar toch uit meerdere bewoonde werelden bestaande, heelal.
Sleeping Gods speelt bijzonder fijn. En dat niet alleen omdat je jezelf er urenlang in kunt verliezen en elke keer weer van de ene verbazing in de andere verrassing valt, maar ook omdat de spelhandelingen an sich thematisch gezien op logische wijze verlopen.
Een spelersbeurt bestaat uit: (1) de Scheepsactie, dat wil zeggen: het bezoeken van één van de vijf gedeeltes op het schip om aldaar een aantal nuttige zaken te vergaren, zoals etenswaren, medische hulp of lichtblauwe Commandoblokjes (waarmee je misschien denkt bevelen te kunnen geven, maar die veeleer de bereidwilligheid van de crew representeren om elkaar te helpen). Vervolgens dient er (2) een Gebeurteniskaart getrokken en afgehandeld te worden. Dan (3) mag je nog twee acties kiezen uit de volgende mogelijkheden: Reizen, Verkennen/Ontdekken, een Markt of een Haven bezoeken (indien beschikbaar). Je sluit je beurt af met (4) het doorgeven van het Kapiteinsfiche aan de speler links van je.
Let wel: naast alle gevaren, uitdagingen en vijanden die je moet zien te overwinnen, blijkt het al rondreizende in deze Fantasywereld ook nog een flinke puzzel te zijn om de boel op economisch vlak een beetje in balans te houden. Je moet er voortdurend voor zorgen dat je je mensen niet te veel uitput (hun doorsnee energieniveau blijkt helaas belabberd laag te zijn) en je moet flink je best doen om hun gezondheid op peil zien te houden. Daarnaast moet je uit alle macht zien te voorkomen dat je schip al te zeer beschadigd raakt, en je dient natuurlijk voedselvoorraden aan te vullen, goudstukken, artefacten en reparatiematerialen te vergaren, enzovoorts. Vanzelfsprekend is alles wat je nodig hebt vele malen schaarser dan je zou willen en vaker dan gewenst moet je maar weer snel zien een aanlegplaats te vinden voor noodzakelijke reparaties en het oplappen van je personeel.
Meevallertjes zijn er gelukkig soms ook (bijvoorbeeld in de vorm van beloningen na het gezamenlijk verslaan van de eigenlijk altijd geduchte vijanden), maar over het algemeen kunnen we stellen dat het voornamelijk een bikkelharde strijd is om te overleven. Het is dan ook bijzonder raadzaam om, wanneer het maar kan, te investeren in extra uitrusting en vaardigheden voor je karakters én, met name als beginnende speler(s), niet aan zelfoverschatting te doen en het spel in de voorgestelde Gemakkelijke Modus te spelen.
Sleeping Gods is ontworpen voor één tot vier spelers. Zelf speel ik het spel het liefste solo, maar dat heeft wel als nadeel dat je wel héél veel crewleden onder je kapiteinshoede hebt (maar liefst acht in totaal, aangezien alle negen karakters te allen tijde gespeeld dienen te worden), weliswaar elk met hun eigen nuttige vaardigheden en eigenschappen (zoals bijvoorbeeld Kracht, Technisch Vernuft of Sluwheid), maar stuk voor stuk ook met hun zwaktes en behoeften (iedereen moet immers eten en kan vermoeid of gewond raken). Je kunt er natuurlijk ook voor kiezen om Sleeping Gods met meer spelers te spelen, waarbij men dan om en om de kapiteinsrol op zich neemt en zich over een groepje van de andere karakters ontfermt. Maar je moet dan wel met gelijkgestemde verhalenliefhebbers zijn, die er gezamenlijk van kunnen genieten als er passages voorgelezen worden, en die het niet erg vinden om met enige regelmaat een tijdje op hun eigen beurt te moeten wachten, omdat ze ook ten zeerste betrokken zijn bij wat er tijdens de beurt van iemand anders allemaal … eh … gebeurt.
Wellicht ten overvloede wijzen we er nogmaals eventjes goed op dat je in Sleeping Gods bepaald niet bij het handje wordt genomen. Het mag dan zo zijn dat het een campagnespel is, met duidelijk gedefinieerde te bereiken doelen, maar de manier waardoor je je aan boord van de Manticore door de spelwereld heen beweegt is allesbehalve lineair. Het is écht een Kies-Je-Eigen-Avontuur-Zandbak en je zult meerdere campagnes moeten spelen om alles te ontdekken en te beleven wat er maar te ontdekken en beleven valt. En geloof het of niet: er zijn maar liefst 13 mogelijke manieren waarop de avonturenreeksen kunnen eindigen. Zóveel inhoud? Jazeker: zoveel inhoud. En zó enorm veel avontuurlijke, vreugdebrengende en razend spannende kantje-boord-belevenissen.
Ondertussen zijn er trouwens ook al een handjevol Uitbreidingen en op zichzelf staande Sleeping Gods-spellen uitgekomen (Distant Skies, Dungeons, Primeval Peril en Tides of Ruin), waar we zo nu en dan heus wel eens een nieuwsgierige blik op werpen, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we op het moment van schrijven nog lang niet uitgekeken op het veelomvattende basisspel.
Sleeping Gods is wat ons betreft een absolute aanrader, die, alleen al vanwege de talloze onvergetelijke herinneringen die we hebben opgedaan tijdens de tientallen uren spelen die we inmiddels achter ons hebben liggen, verzekerd is en blijft van een vaste plek in onze klein-maar-fijne collectie.
Waardering voor dit fantastische, kleurrijke én verhaalrijke interactieve avonturenspel: 9.5 van de 10 punten.
(The English version of this review can be found here)
